De wafels van Méert
Maar eerst een stukje geschiedenisles, want er is vrijwel geen andere specialiteit in Lille die kan terugkijken op zo’n lange traditie als de beroemde wafels van het Huis Méert, dat de in 1849 uitgevonden met vanille uit Madagaskar gevulde lekkernij zelfs een tijdje leverde aan de koninklijke familie in het naburige België. Ik had een goede herinnering aan de wafels van een eerdere bezoek aan Lille en wilde ze me dit keer ook niet laten ontgaan. Ik begeef me daarom naar de winkel in de Rue Esquermoise, die naast de schitterende historische tearoom tegenwoordig ook een restaurant heeft. Geen twijfel mogelijk! De tijd heeft de wafels onberoerd gelaten en ze smaken nog altijd even lekker als drie jaar of zelfs (bijna) 170 jaar geleden.
Place aux Oignons
Aan dit voor de oude binnenstad van Lille zo typerende plein, dat nog altijd enorm veel charme heeft, vond ik een van de vele estaminets van Lille. Deze gezellige cafés hebben voornamelijk traditionele regionale gerechten op de kaart. En omdat je Carbonnade Flamande (stukjes in bier gestoofd vlees), Potjevleesch (vleespastei) of Waterzooi (kip of vis en een roomsaus met groenten) niet bepaald “lichte” maaltijden kunt noemen, wordt er gewoonlijk plaatselijk gebrouwen bier bij gedronken. Logisch! Vele van deze cafés serveren ook buiten en drukken zo hun stempel op het stadsbeeld – temeer daar twee derde van de restaurants in de stad een terras hebben. Wie vanaf het begin heeft opgelet, weet dat Lille het indrukwekkende aantal van 600 terrassen heeft!
Microbrouwerij Les Bières de Célestin
Trefwoord: bier, natuurlijk geen 600, maar zes. Dat is het aantal eigen creaties dat Célestin brouwt en verkoopt in de rustige Rue Jean-Jacques Rousseau, en verder natuurlijk tientallen geïmporteerde bieren uit Frankrijk, België en de rest van de wereld. Maar het hier gebrouwen bier is je ware. Zo haalde het lagerbier ‘La Dix’, zowel in de klassieke versie, als in de door lagering op eiken gekleurde versie ‘Coup de Foudre’, de bierkaart in het drie Michelin-sterren restaurant, Pierre Gagnaire in Parijs – samen met het hoppige ‘Yuzu’, dat ondanks het bloemige aroma verrast door zijn grapefruitachtige droge, verfrissend bittere smaak. Een andere topper is de ‘Noir’, een stout gearomatiseerd met koffie uit Ecuador en vanille uit Tahiti, dat in een biercompetitie zeker een spannende plaats zou halen. Ik ben geen groot bierfan, maar hier is het leuk om deze zeer uitgesproken biersoorten te ontdekken.
Restaurant Le Babe
In dit restaurant in het stadscentrum, vlak om de hoek van het Tourist Information kantoor, vond ik Lille’s meest trendy gastronomische adres van het moment. Het is gehuisvest in een gebouw uit de 19de eeuw en het contrast van ongepleisterde industriële chic en weelderige potplanten is helemaal van deze tijd en, net als de gerechten op de kaart, volledig ‘instagrammable’, zoals men zegt. Omdat het soms interessant is om iets vegetarisch te proberen in een restaurant dat vooral gericht is op vleesgerechten, koos ik voor asperges in een lichte mousselinesaus als voorgerecht, gevolgd door courgette tempura met gerookte tofu en groentetagliatelle. Vooral dit hoofdgerecht, dat dankzij de tempura een fantastisch landschap op het bord tovert, is eersteklas.
Restaurant Ma Reine in hotel ‘L’Arbre Voyageur’
Dit café-restaurant hoorde vanaf het begin bij het ingetogen chique hotel ingericht in jungle stijl, dat is gehuisvest in de ruimtes waar zich tot anderhalf jaar geleden de Poolse ambassade bevond. Het concept is even eenvoudig als de gerechten. Er zijn burgers en salades, bereid met ingrediënten van een kwaliteit die hoger ligt dan het gemiddelde, maar zonder tierelantijnen. Het hoogtepunt van Ma Reine zijn echter de cocktails van het huis, acht in totaal, die terecht de hele tweede pagina van de menukaart in beslag nemen en die werden gecreëerd in Le Jane, het gastronomische restaurant van het hotel, aan de andere kant van de lobby. Mijn Douceur Printanière is een exotische fantasie van calvados en yuzu-siroop, met dennennaalden, een kaneelstokje en geplette appelschijfjes. Kortom: een genot voor de zintuigen.
Bistrot de Saint-So op het station Saint-Sauveur
Deze ruime bistro in het oude stationsgebouw van Saint-Sauveur houdt het actueel met een wekelijks bijgewerkte menukaart, waarop voornamelijk internationale succesnummers staan, zoals kipkerrie en tartaartjes – beide in werkelijk royale porties –, maar waarop bij mijn bezoek ook een traditionele gerecht als Potjevleesch staat. Hier gaat het vooral om de omgeving. Het stationsterrein, gelegen ten zuiden van het stadscentrum van Lille, wordt geanimeerd door het cultureel collectief Lille3000, dat niet alleen om de drie jaar in de hele stad het internationaal befaamde festival organiseert, maar ook het hele jaar door tentoonstellingen houdt.
Restaurant Le Coke
Maar het absolute hoogtepunt van mijn bezoek aan Lille is dit restaurant in het vroegere hoofdkantoor van een regionale steenkoolgigant. Le Coke combineert een adembenemend mooie locatie in een ruim bouwwerk ontworpen door Louis-Marie Cordonnier (die met de opera en de beurs in Lille nog twee andere bezienswaardigheden creëerde, die je niet mag missen) met een gastronomische performance zoals je die zelden tegenkomt. Het zesgangendiner stijgt van de ene fantastische creatie tot de volgende naar steeds grotere hoogte, met gerechten als in brood gebakken bloemkool, opgediend in een nestje van stro en graan, of baarsfilet gewikkeld in wijnbladeren die ik eerst uit takjes moet plukken en dan in een rozijnencarpaccio moet dopen. Nog dagenlang ben ik er lyrisch over tegen iedereen die ik tegenkom. Het menu in Le Coke wordt vijf keer per jaar op zijn kop gezet en volledig opnieuw uitgedacht. Dat betekent: A bientôt, Lille!