De Nieuwe Beurs (1910)
Het Beursgebouw richt zijn neo-Vlaamse belfort op voor de Oude Beurs van de XVIIe eeuw. Het gebouw werd opgetrokken in 1910 door Louis Marie Cordonnier en is een hymne voor de triomferende industrie: het herbergt ook de Kamer van Koophandel en Industrie, maar de begane grond is voor iedereen toegankelijk. Het immense glazen dak verlicht een verbazingwekkend bas-reliëf van een hermafrodiete Hermes. De fresco’s drukken vooral twee aspecten uit van de kunst van de jaren 50. De ene toont hyperrealistisch de officiële inhuldiging van de haven van Lille, de andere – van Emile Flamant – toont herten die dartelen tussen de bloemen.
Het zwembad van Roubaix (1927)
Sinds 2018 kom je het zwembad of het Museum André Diligent voor kunst en industrie binnen via de tuin van een oude textielfabriek. En het verrassingseffect is zelfs nog sterker. De werken van Camille Claudel, Emile Bernard of Fantin-Latour voelen zich op hun gemak in de art-decohallen en voormalige kleedkamers. Het hoogtepunt is als je voor het olympische zwembad zelf staat, nog altijd gevuld met water, en omringd door beelden en porselein uit Sèvres. Het atelier van Henri Bouchard kreeg een plaats in de extra 2300 m².
De Villa Cavrois in Croix (1932)
Architectuurfans die het werk van Robert Mallet-Stevens bewonderen, gaan op pelgrimstocht naar Croix aan de rand van Roubaix om het meesterwerk van de architect, designer en decorateur te bewonderen. Voor industrieel Paul Cavrois uit Roubaix ontwierp hij een villa van 2400 m². De ogenschijnlijke eenvoud van de gele bakstenen gevel verbergt verrassend complexe interieurs: ingebouwde perenhouten of palmbomen kasten, radiatorafdekkingen in gevouwen metaal, gesynchroniseerde horloges en immense badkamers. Van ver lijkt dit gedurfde werk wat op een groot passagiersschip.
Het LaM in Villeneuve d’Ascq (1980)
Naast een van de standbeelden in het omringende park kunt u het mooist de sierlijkheid bewonderen van het gebouw. Bijvoorbeeld naast het beeld ‘De zang der vocalen’ van Jacques Lipchitz.
De suite van bakstenen en glazen kubussen, ontworpen door Roland Simounet, huisvestte eerst de kunstcollecties van de mecenassen Roger Dutilleul en Jean Masurel. In 2010 werd het museum uitgebreid met een wit betonnen gebouw met art-brutwerken. Loop door dit doolhof van lichte kamers, zoals bij een bevriend verzamelaar thuis.
De Toren van Lille (1995)
Ze noemen hem de laars, de flipperkast, de schoen of gewoon L: dit gebouw dat over de 150 hectare van Euralille hangt. Christian Portzamparc realiseerde een krachttoer door de toren als een brug boven het station te laten zweven. De blauwgrijze kleur is in perfecte harmonie met de hemel van het noorden. En de afgeschuinde ramen geven uit op het oude Lille. De 18e verdieping wordt gebruikt door de SPL Euralille.
De voorgevel van de Notre-Dame de la Treille (1999)
Deze nooit voltooide neogotische kathedraal kreeg zijn portaal pas in 1999. Het is samengesteld uit 110 dunne marmeren platen, donker van buitenaf, maar de minste zonnestraal verlicht ze. En er was licht.
Le Swam (2019)
De Mama Shelter zit in een grijs gebouw dat uit de Swam opduikt als een moderne vestingtoren. Architect Jérôme de Alzua liet zich inspireren door de Roubaixpoort vlakbij en door de oude stadswallen om dit nieuwe gebouw op te sluiten in een opengewerkte bakstenen gordijngevel. Swam is een strategische sluis tussen de stations Lille-Flandres en Lille-Europa, tussen de moderne stad en het oude Lille. Het gebouw dankt zijn naam aan de voormalige legerkazerne van Souham. De terrassen kijken aan de ene kant uit op het park Henri Matisse, en aan de andere kant op het oude Lille.